Κοροϊδεύαμε στην έξοδο και "πετούσαμε" διάφορα "Αν" η μία στην άλλη, "Αν" δεν πήγαινες στην τουαλέτα μετά το έργο, η ζωή σου θα είχε πάρει τώρα άλλη τροπή", "Αν" είχες παρκάρει στο άλλο parking, μπορεί να σε περίμενε ο θεός έρωτας" και άλλα τέτοια...
Όταν όμως έμεινα μόνη να βαδίζω προς το σπίτι, η ανεβασμένη διάθεση έδωσε θέση σε μια περίεργη αγωνία και ένα πολύπλοκο συναίσθημα. Τα "Αν" που μου ερχόταν τώρα στο μυαλό άρχισαν να γίνονται πιο στενάχωρα, κάτι σε δράμα μπερδεμένο με ερωτηματικά του τύπου, "Αν τώρα μου συμβεί κάτι, οι άνθρωποι μου θα ζήσουν το, "Αν δεν είχε ανοίξει τα email της, δεν θα είχε δει την πρόσκληση για την πρεμιέρα της νέας ταινίας του Παπακαλιάτη..."
Ένα τρίτο συναισθηματικό κύμα που ακολούθησε, με ήθελε πεσμένη στο πάτωμα να φιλάω τον νυσταγμένο Μαλτέζο και σκύλο του σπιτιού, σαν να μην υπάρχει αύριο...Τελικά, αποφάσισα ότι είχα ανάγκη να κοιμηθώ μεταφέροντας στο κρεβάτι μου τα παιδιά μου.Για να χαϊδεύω τα κεφαλάκια τους, ακούγοντας και ξανακούγοντας μέσα μου τις φωνές της Εlla Fitzgerald και Δήμητρας Γαλάνη που μεταξύ άλλων, "έντυσαν" μουσικά το δημιούργημα του Χριστόφορου. Αυτό σου προκαλεί η ταινία. Ενώ παρουσιάζει ωμά τη μοναξιά, τη λύπη και την απώλεια ως μέρη της ζωής, σου δίνει και μια κρυφή ελπίδα, ότι σε άλλους χρόνους, σου αναλογεί ευτυχία. Εν ολίγοις, αν οι καλές στιγμές που σου αναλογούν εντοπίζονται στο σήμερα, ζήσε τις συνειδητοποιημένα. Αν περνάς δύσκολα, υπομονή...
Το σενάριο θα σας θυμίσει το "Sliding Doors" με την Paltrow και μια ατυχής σκηνή, θα φέρει ίσως στο νου σας το πιο πρόσφατο "Οne day", με την Anne Hathaway. Θα σας συγκινήσει, γιατί φέρνει αυτούσιο στο σήμερα το cult "γραφικό" ζευγάρι του ελληνικού κινηματογράφου, Αντωνάκη και Ελενίτσα (ναι Αντωνάκη μου...).Θα σας δείξει επίσης κατάμουτρα, όλα όσα προσπαθείτε να ξεπεράσετε καθημερινά και την άμυνα που ενεργοποιείτε κάθε πρωί για να σας βγάλει, κυριολεκτικά ζωντανούς, από την κρίση. Όλα θίγονται εύστοχα, η σημερινή μας κατάντια και τεράστια δυσκολία, τα ματ και τα ενεχυροδανειστήρια, αλλά και το alzheimer's disease, ακόμη και η αποδοχή των ομοφυλοφιλοφυλικών σχέσεων.
Μέσα στην αίθουσα του Village, o ίδιος ο Παπακαλιάτης παρέα με την "απαλή" συμπρωταγωνίστρια του Μαρίνα Καλογήρου, κάθισαν ανάμεσα μας.
Πριν την έναρξη, χαιρέτησε και ευχαρίστησε όλους όσοι τον βοήθησαν στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο (σενάριο-σκηνοθεσία και υποψιάζομαι επίσης, την ανάμειξη του στη δουλειά του Θεσσαλονικιού συνθέτη Χριστίδη, στον οποίο ανήκει η υπέροχη μουσική :-) .
Πρόσεξα ότι μιλώντας live, χρησιμοποιούσε έντονα τα χέρια του, ως μέσο έκφρασης. Aκριβώς σαν να υποδύεται έναν από τους ρόλους του. Ζεστός, λίγο ψεύτικος, λίγο ντροπαλός, λίγο too good to be true !
Αγαπητέ, αισθαντικέ Χριστόφορε,Το blog sta palia mou loubout "Aν", σας εύχεται πολλά πολλά εισιτήρια, συμμετοχή -γιατί όχι- σε διεθνή φεστιβάλ και μια προσωπική πορεία με "Αν" καλότυχα...
